Waarom Keynes een moslim was

Het sluipende gif van de islam is vorige week ook de weelderige kantoren van Fortis binnengedrongen. Deze bankinstelling heeft immers ook een nieuw potentieel aan klanten gevonden onder de islamitische landgenoten, en eveneens een op maat gesneden bankproduct aangeboden: het halal beleggingsfonds. Prompt stuurde Vlaams Belang-voorman Filip Dewinter zijn bankkaart van Fortis terug (Tiens? Was Fortis dan niet als erfgenaam van de Generale Bank de slippendrager van het Belgische regime, en derhalve voor de halal-banking reeds als des duivels? Ondergetekende is bijvoorbeeld al jarenlang klant bij de KBC van Remi Vermeiren hoor!) , uit protest tegen het lankmoedig gedrag van deze bank waarmee zij mee de totale onderwerping van Europa aan de islam bestendigt.

Nu gaat het bij Fortis nog maar slechts om halal beleggingsfondsen, met andere woorden, beleggingsfondsen waarbij conform de islamitische wetgeving wordt nagegaan of er geen geld belegd wordt in bedrijven die operatief zijn in de wapen, tabaks-, alcohol-, of andere haram sector. Op zichzelf staat het iedere islamitische klant dan zo vrij om in deze beleggingsfondsen te investeren als het Filip Dewinter vrij staat zijn bankkaart terug te sturen. Gevaarlijker wordt het wel wanneer het links-multiculturele credo van ‘vrijheid, blijheid en verdraagzaamheid’ kritiekloos wordt toegepast op andere ‘multiculturele’ bancaire uitvindingen zoals halal leningen en dito hypotheken. Vooral in Nederland en het Verenigd Koninkrijk maken maakt halal bankieren de laatste maanden en jaren veel furore. Toch dreigt hierbij een zeer groot gevaar, en dit overigens niet alleen dat de halal bankregelingen op de Koran zouden zijn geïnspireerd.

Het halal bankieren is geïnspireerd op een verbod op de riba of ‘woekerrente’. Over die woekerrente staat in de Koran echter maar weinig vermeld. De enige twee verwijzingen zijn die in soera 4:161 (“…en omdat zij de woekerwinst namen terwijl dit hun toch verboden was”) en soera 30:39 (“Het woekergeld dat gij geeft opdat het woekerrente drage van de bezittingen der mensen, dat draagt geen rente bij God.”) Bijgevolg is het nogal vaag om te interpreteren of de riba nu alleen betrekking heeft op overdreven woekerrente, of ook rentes conform het vrije marktsysteem scherp veroordeelt. Zo is het bekend dat ten tijde van de profeet Mohammed sommige woekeraars tot 100% interest vroegen op geleend geld of geleende goederen. Een minder dogmatische interpretatie van de Koran zou dan tot gevolg hebben dat alleen dergelijke ruïnerende rentes verboden moeten worden. Alleen ligt het nogal moeilijk voor hedendaagse islamgeleerden om weinig dogmatisch te zijn, en wordt de riba – jammer genoeg – vaak aanschouwd als een algeheel verbod op rente.

Sommige moslims hebben rond dit goddelijke verbod zelfs een heus economisch kader gecreëerd, namelijk dat het verbod op rente moét leiden tot lagere werkloosheid, hogere lonen en uiteindelijk meer consumptie. Met deze theorie in het achterhoofd kunnen we al snel de link maken met een van de grootste zwendelaars uit de geschiedenis van de economie: John Maynard Keynes (1883-1946), Brits econoom, aartsvader van de Rooseveltiaanse New Deal-beweging in de Verenigde Staten en aldus ook grondlegger van de verziekte Westerse ‘sociale welvaartstaat’.

Keynes zou namelijk ongetwijfeld de islamitische riba omhelzen. Net zoals Keynes een duchtige afkeer had van ‘conservatieve’ instituties zoals de moraal, het gezin en de familie; zo was Keynes ook een fervent tegenstander van ‘ouderwetse’ burgerlijke waarden zoals sparen. In de keynesiaanse visie was “overmatig sparen” immers een kwaal dat moest bestreden worden: sparen zet immers niet aan tot investeringen, en is op die manier juist een bron van allerlei duistere recessies en zelfs depressies. Omdat Keynes uitging van een hoge inelasticiteit van zowel het aanbod als de vraag, was in zijn visie dan ook een scherpe val van de interest noodzakelijk om investeringen meer aan te zwengelen. Echter, zo’n lage interest kan alleen maar kunstmatig gecreëerd worden door allerlei onkuise overheidsinterventies als deficit spending en het onverantwoord manipuleren van de geldhoeveelheid.

In tegenstelling tot de keynesiaanse visie staat sparen echter gelijk met vooruitgang. In feite kan zelfs een heel civilisatieproces teruggebracht worden tot één enkel economisch principe: tijdpreferentie. Tijdpreferentie is een principe dat voor het eerst werd uiteengezet door de Oostenrijkse (verwijzend naar zowel het land als de school) econoom Carl Menger, en houdt in dat ieder individu naar diens subjectieve waardering onmiddellijke consumptie danwel toekomstige consumptie verkiest. De keuze van toekomstige boven onmiddellijke consumptie impliceert echter dat geld moet gespaard worden, en juist het principe van tijdpreferentie is volgens de Oostenrijkse theorie de oorzaak van rente: de bank krijgt immers geld toevertrouwd dat op het moment zélf van inlevering kan gebruikt worden voor bijvoorbeeld het verstrekken van leningen of het omzetten ervan in chartaal geld. De spaarder wordt hiervoor ‘beloond’ door een surplus na verloop van tijd. En omgekeerd wordt de persoon die een lening aanvraagt – en derhalve onmiddellijke boven toekomstgerichte consumptie prefereert – ‘gestraft’ door op termijn een extraatje te moeten betalen, eveneens rente genaamd. Het principe van tijdpreferentie heeft overigens niet alleen betrekking op het individu, maar laat ook haar sporen na op de samenleving: hoe lager de gemiddelde tijdpreferentie – wat een algemene voorkeur voor toekomstgerichte consumptie boven onmiddellijke bevrediging inhoudt – hoe meer gespaard kan worden voor langetermijninvesteringen als ondernemingen, gezondheidszorg, scholen…

Om zo’n lage tijdpreferentie te bekomen is het echter wel noodzakelijk dat er ook geld is om te sparen, en bijgevolg bestaat de neiging om juist een hogere tijdpreferentie te genereren wanneer de overheid bijvoorbeeld hoge belastingen heft. Hoe lager de belastingen, hoe lager ook de tijdpreferentie, gezien er meer kapitaal overblijft om te sparen. In een renteloze samenleving, zoals de (radicale) islam dat zou willen, is zo’n kader van tijdpreferentie echter onmogelijk, omdat onmiddellijke en toekomstgerichte consumptie hierin niet kunnen bestraft danwel beloond worden. Economische calculatie wordt op die manier gewoon onmogelijk gemaakt. Dat is dan ook dé reden bij uitstek dat de islamitische wereld vandaag de dag zo onderontwikkeld blijft in vergelijking met de rest van de wereld, en amper goed is voor 5% van ’s werelds welvaart.

Het wekt bij sommigen tegenwoordig (zeker niet ten onrechte) nogal wat verbazing op dat links, en de socialisten in het bijzonder, zich hebben geallieerd met de islam onder het mom van de multiculturele ‘verdraagzaamheid’. Dat terwijl de islam juist weinig verdraagzame oproepen peroreert ten aanzien van bijvoorbeeld homoseksuelen (nochtans ook zo’n “minderheidsgroep” waarmee links zich graag associeert) Echter, het duivelsverbond tussen socialistisch en keynesiaans links enerzijds en de islam anderzijds is juist een natuurlijke band die is gesmeed. Beide hebben ze het uitbannen van het concept ‘rente’ op het oog, om zodoende het kapitalistische ‘systeem’ uit te schakelen. Die uitbanning kan echter, conform bovenstaande uiteenzetting, alleen maar leiden tot het ineenstorten van de samenleving in een socialistische, neokeynesiaanse barbarij. En barbarij, dat is nu net datgene wat socialisme en islam met elkaar gemeen hebben.