Het vorstendommetje Liechtenstein heeft voor menigeen iets feeëriek. Nauwelijks 20 kilometer in haar lengte van Noord naar Zuid uitgestrekt, ligt de dwergstaat tussen Zwitserland en Oostenrijk geprangd in een bucolisch Alpendal. In de ogen van onze Brusselse heersers, linkse wereldverbeteraars en postmoderne internationalisten moét dit dus wel een of ander relic uit die donkere Middeleeuwen zijn, toen Europa in al haar wrede barbaarsheid gekneveld zat onder het juk van de feodale heerschappij. Edoch, dat zou een maar al te voorbarige conclusie zijn dit te denken, gezien Liechtenstein pas in 1866 onafhankelijk zou worden van de Duitse Bond (dat overigens in datzelfde jaar, na de Pruisisch-Oostenrijkse oorlog, ophield te bestaan)
Zelfs de hoofdstad Vaduz lijkt op niet meer dan een veredeld Alpendorp, met in het midden een neogotisch kerkje, hogerop het slot van de Prins van Liechtenstein, en nog iets verder het gebergte dat door een mystiek wolkengordijn wordt omringd. Het tafereel lijkt dus zo weggeplukt te zijn uit een romantisch sprookjesboek van de gebroeders Grimm.
Toch is niet alles peis en vree in het kleine minilandje. De laatste week is het immers voorwerp van hoon, spot en ergernis geweest vanwege de internationale – lees: Europese – goegemeente. Egoïstische, in zichzelf gekeerde en sociale afbraak veroorzakende Europeanen hebben immers, misschien wel uit eigen initiatief om hun koopkracht gevrijwaard te houden?..., het stoute idee gehad hun zuurverdiende centjes te beleggen bij Liechtensteinse bankinstellingen, waarvan Liechtenstein Global Trust (LGT de bekendste is. Erger nog: hierdoor ontliepen ze belastingheffing door het land waarvan ze onderdaan zijn. Vooral Duitsland reageert de laatste maand bij monde van ondermeer bondskanselier Angela Merkel ontzettend geïrriteerd op het feit dat vele landgenoten hun euro’s in Zwitserse frank hebben omgezet, en in Liechtenstein hebben ondergebracht. Ein Volk, ein Reich und eine Steuer! luidt het motto. Vervelend is natuurlijk wel dat wanneer de Duitse herder blaft, ook de rest van de kennel ontwaakt: ook het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Italië, Zweden, Frankrijk, Nederland, Ierland, Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten, Finland, Griekenland en Tsjechië – een hele waslijst dus – hebben reeds aangekondigd te zullen onderzoeken of (bepaalde van…) hun onderdanen zich al dan niet hebben bezondigd aan ‘belastingontduiking’ via Liechtenstein. België wacht nog tot haar minister van Begroting en Wielertoerisme volledig gerevalideerd is en ontslagen wordt uit het Leuvense Gasthuisbergziekenhuis…
Duitsland, dat gezien haar illustere verleden uit de 20ste eeuw al wat kent van spionagetechnieken, heeft nu echter het geniale idee gekregen om een databank op cd-rom - die de gegevens van zo’n 1.400 rekeningen bij LGT bevatte- over te kopen van voor de luttele som van 4,2 miljoen euro. En bij welke bonafide handelaar hebben de Duitse autoriteiten dat gouden plaatje gekocht, denkt u? Free Record Shop? Amazon.com ? Neen hoor: de werkelijkheid wil dat die cd-rom aanvankelijk in handen was van een ex-werknemer van LGT, die de gegevens gewoonweg gestolen (!) heeft, deze op cd-rom gebrand en vervolg voor grof geld aan de Duitse overheid heeft doorverkocht. Ondertussen “erkent” de Duitse geheime dienst (het bestaat nog…) wel dat de overgekochte cd-rom niet meteen van een “te goeder trouw” persoon afkomstig is, maar dat de gegevens gestolen zijn?... Dass haben wir nicht gewusst!
Niettemin is de Duitse fiscus alvast een klopjacht gestart op zo’n 750 landgenoten wier namen op de cd-romschijf vermeld stonden, en heeft ze overigens al 27,9 miljoen euro kunnen recupereren (die cd-rom is wel snel terugverdiend, niet?). Overigens toont ook de Belgische (!) fiscus zich verdacht geïnteresseerd in het schijfje, en heeft Didier Reynders van de Mouvement Recouverteur al een afspraak geregeld met zijn Duitse evenknie Peer Steinbrück.
Wanneer we deze feiten in ogenschouw nemen, kunnen we niet minder dan stomverbaasd zijn over het feit dat de huidige media constant schrijven over belastingontduikers en fiscale paradijsgang(st)ers , terwijl de overheid het aureool krijgt aangemeten van het onschuldige zwarte schaap dat haar welverdiende (?) belastingcentjes naar ultramontane gebieden ziet vertrekken.
In feite is dit echter niet meer dan een omkering van de werkelijkheid. Door haar steeds vettere omvang – wie zei ook alweer dat obesitas een ziekte is? – ziet de staat zich genoodzaakt een steeds grotere rooftocht te organiseren, om gewoonweg absurde proletarische banaliteiten gaande van strontmachines tot sociale zekerheid te financieren. Dit heeft dan natuurlijk tot gevolg dat de inkomstenbelasting tot waanzinnige percentages stijgt, tot 45% in het tot nu toe reeds veelvuldig aangehaalde Duitsland, en 50% in de Belgische bananenrepubliek. Je zou toch voor minder je centjes veilig wegbergen, hetzij in een sok onder de matras, hetzij op een bankrekening in Monaco, Andorra of Liechtenstein?...
Dat de overheid zich dan tot laag-bij-de-grondse praktijken moet nivelleren – sinds de opkomst van de democratie en het socialisme is dit natuurlijk weinig verbazingwekkend… - als heling – of hoe definieert u anders de aankoop en gebruik van gestolen goederen? – om onschuldige mensen tot de laatste eurocent uit te kloppen is ronduit verwerpelijk. De ordinaire struikrover anno 2008 draagt allang niet meer een kapmes en een bivakmuts, maar beweegt zich in pak en das en noemt zichzelf minister, president of mandarijn van China.
De personen die worden beklad en bespuugd als zijnde ‘belastingontduikers’ zijn dus de ware helden. Zij hebben allang in de mot dat een wereld gevormd door schaarse economische goederen een struggle for life met zich meebrengt, en het dus gewoon pure noodzaak is een financieel noodrantsoen ver weg van de vieze klauwen van de staat en ander roofgeboefte aan te leggen.
donderdag 28 februari 2008
zondag 3 februari 2008
Naar een wereldheerschappij van de Civitas Diaboli
Nu het land zonder natie (dixit koning Leopold I) na maandenlang – nochtans heilzaam – gekibbel een regering heeft, kunnen de ministeriële en parlementaire excellenties (die wegens hun natuurlijke aard van politicus-zijn nog steeds onderaan Darwins evolutieladder bengelen) zich weer tegoed doen aan een Dionysische braspartij. De fluitjeswijn die er gedronken wordt en nadien terug uitgebraakt, worden dan wetten genoemd; het resultaat van een lang inwendig gistingproces en tubulaire excretie recht. Gezien deze abominabele en ronduit gortige speciën nu lang genoeg hun – u denkt toch niet dat ik dit woord voluit ga schrijven? – hebben moeten inhouden, kan de regilitis-bacterie nu eindelijk terug zegepralen in hun darmflora. In 2007 werden “slechts” 67.000 vellen wc-papier van Staatsblad-kwaliteit gebruikt. Meer dan tijd dus om de productie op te drijven, of hoe dacht u anders dat deze visionaire geniën de inflatie zouden bestrijden?
Wie, zoals ondergetekende, als eenzame libertariër tegenwoordig de actualiteit in zowel geschreven als beeldende (en let inderdaad vooral op het beeld, niet op de klank…) media volgt, kan zich alleen maar doodergeren aan de pretentie die hoger genoemde politieke kaste tentoonspreidt om de samenleving in al haar poriën te verkankeren met het giftige brouwsel van hun parlementaire en ministeriële orgiefestijnen. Dat intoxicatieverwekkend goedje is niet cadmium of koolstofmonoxide, maar wetgeving. Bovendien slaagt deze opperste laag in de maatschappelijke hiërarchie er steeds in een welbepaald particulier fenomeen dat in de media verschijnt te omschrijven als een zogenaamd “maatschappelijk probleem” – met andere woorden: niet louter een individuele onaangenaamheid waarmee één of enkele personen geconfronteerd worden, maar daarentegen juist een probleem is van de hele “maatschappij” , dus ook van u en ik. In feite wordt dus één of meerdere particuliere fenomenen gecollectiviseerd , en verworden ze derhalve ook het probleem van u en ik. Wie bijvoorbeeld denkt dat na een reportage over huisjesmelkerij overgegaan wordt naar een reactie van de huurdersbond heeft het mis. Doorgaans verschijnt een vriendelijk glimlachende professor Panglossafgeborsteld maatpak voor de camera, zijn eruditie en transcendente wijsheid vertonend vanachter dikke pakken en kasten uitpuilend van de dossiers waarin vele andere “maatschappelijke problemen” liggen te wachten om behandeld te worden door Zijne of Hare Wijsheid. Ofwel wordt de huurdersbond, om hetzelfde voorbeeld te nemen, wél geïnterviewd, om uiteindelijk tot de slotsom te komen dat ook zij “meer, betere en strengere regelgeving” eisen (vooral geen alstublieft aan toevoegen…). Regelgeving die dan natuurlijk dient te worden uitgetekend, in wetteksten gegoten, uitgevoerd en gecontroleerd op naleving door… u en ik.
Omdat een paar voorbeelden dikwijls meer zeggen dan louter het aantal bladzijden waarmee (ondermeer) het Belgisch Staatsblad en het Publicatieblad van de Europese Gemeenschappen verder zijn aangedikt, was een empirische test nuttig. Door de actualiteit – zowel kranten, tijdschriften, internet als televisieberichten – te volgen, en op deze op het eerste zicht futiele “details” te focussen (tenslotte is het nieuwsitem dat Lijst Dedecker wafels uitdeelt in Gent minder in het oog springend dan, bijvoorbeeld, de (ronduit pathetische) toespraak van Guy Verhofstadt voor de Ongestelde Lichamen) , komen we al snel tot de onthutsende conclusie dat na het jaar 2008 niet 2009 zal volgen, maar veeleer 1984. Niet minder dan twaalf keer – en dan hebben we het alleen nog maar over zaken die de ‘grote media’ hebben gehaald – heeft een of andere verlichte politicus zich wel eens aan een (variant van een) secundum quid-drogreden bezondigd. Een korte greep uit het overzicht van de meest hilarische gebeurtenissen:
- Op 25 januari 2008 meldt de Europese Commissie dat er weldra een verbod komt op snoepgoed dat ook een stuk speelgoed bevat, en waarbij als randvoorwaarde geldt dat het speelgoed “onlosmakelijk” verbonden is met de snoep. De voorwaarde “onlosmakelijk” maakt het mogelijk dat de productie van verrassingseitjes zoals Kinder Surprise niet in het gedrang komt. Alleen snoepgoed dat als speeltje een duiveltje uit een doosje bevat, mag volgens de Europese Commissie nog vervaardigd worden: op die manier worden kinderen reeds van jongs af aan vertrouwd gemaakt met het reilen en zeilen van de Europese Unie…
- Ook de eerder genoemde wafelbedeling van Lijst Dedecker is niet zonder slag of stoot verlopen. Vorig weekend deelde de partij in een aantal Vlaamse steden wafels uit onder het motto “ook in 2008 houdt Lijst Dedecker haar wafel niet!” (en vooral de voorzitter niet). In Gent bleek dit echter al snel buiten de waard gerekend, en vatte de politie een overijverige LDD-militant bij de kraag. In de Arteveldestad bleek wafels uitdelen zonder geldige (stedelijke) vergunning immers illegaal te zijn. Naar het verluidt zou de redactie van de VRT plannen hebben om bij een volgende reeks van Flikken een uitzending te maken over het pistool, het mes en de wafel. Een bloedstollende thriller, gesponsord met uw belastinggeld!
- Op woensdag was het dan weer de beurt aan de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) – de koepelvereniging van Vlaamse gemeentebesturen – om de loftrompet van het protectionisme te schallen. Volgens de VVSG kampen nogal wat gemeenten – steden in het bijzonder – met een ‘nachtwinkelprobleem’. Zo zijn er nogal wat nachtwinkels die buurthinder veroorzaken, door o.a. jongeren die er nachtelijke en vooral alcoholische aankopen doen, en nadien dronken – ergo: luidruchtig – verder de straten in strompelen. Ook wordt het loutere feit dat sommige nachtwinkels ook overdag geopend zijn (hoe durven ze! Concurrentievervalsing!) eveneens gecatalogeerd onder de noemer ‘overlast’. De VVSG wijst de gemeentebesturen dan ook op “de voorhanden zijnde beleidsinstrumenten” (sic) waar “gebruik van kan worden gemaakt” (resic). Zo stelt de VVSG een astronomische vestigingstaks van 6.000 euro voor, en een verbod op de verkoop van alcohol na middernacht. Het is dan ook geen toeval dat de woordvoerder van de VVSG die afgelopen woensdag op het VRT-journaal een micro onder de neus werd geduwd het kapsel van een Cavalier had. De Cavaliers waren ten tijde van de Engelse Burgeroorlog (1642-1651) aanhangers van de (katholieke) koning Karel I, die ook maar al te graag Engeland gebukt liet gaan onder een gigantische belastingdruk.
- Het tijdschrift Klasse meldt dat 20% van de 10- tot 17-jarigen gokt op het internet, en drukt dan ook haar bezorgdheid uit dat dit op latere leeftijd kan leiden tot heuse gokverslavingen. Minister van Justitie Jo Lavabo reageerde prompt door te stellen dat internetbedrijven die in België gokdiensten aanbieden eerst een vergunning moeten aanvragen, en hun server in België moeten lokaliseren. Aldus sprak de Eenarmige Bandiet tot het Casinowiel…
En zo kunnen we in feite blijven doorgaan. Laat het echter duidelijk zijn dat ik geenszins één van bovenstaande voorbeelden wil ridiculiseren: er bestaat effectief een kans dat een 5-jarige kleuter zich verslikt in een speelgoedauto-bevattende lolly; Jean-Marie Dedecker is een potentiële gifmenger die zijn patisserie maar al te graag vermengt met pois(s)on à l’ostendais; de kans dat er in het midden van de nacht tegen de gevel van uw woning wordt geplast is inderdaad groter naarmate u dichter bij een nachtelijke Pakistaan woont en ooit zal mamaatje kijven en papaatje slaan omdat zoonlief 500 euro op het internet verkwanseld heeft. Maar rechtvaardigt – rechtvaardigen in de morele zin – indien zij in deze alom ‘verstaatste’ maatschappij nog bestaat? – van het woord, wat dus iets totaal anders is dan het starre rechtspositivistische conform de wet – ieder zogenaamd maatschappelijk probleem dat aan de horizon opduikt ook draconische tegenmaatregelen van de overheid? Het antwoord is neen.
Het probleem van de grote staatsinterventie in het dagdagelijkse leven situeert zich immers in wat ik de Hobbesiaanse mythe zou noemen. Volgens Thomas Hobbes (overigens ook al een fervent aanhanger van eerder vermelde Engelse koning) zou een natuurtoestand zonder overheid (een anarchie dus) leiden tot een oorlog van allen tegen allen. Een krachtig heerser zou dan als een sterke Leviathan moeten oprijzen om deze natuurtoestand waarin het menselijke leven gekenmerkt wordt als zijnde eenzaam, armoedig, ellendig, bruut en kort te beëindigen.
Echter, juist het omgekeerde is wat de werkelijkheid ons zegt. In plaats van een ‘directe’ oorlog van allen tegen allen waarbij iedereen met getrokken messen en revolvers elkaar naar het leven zou staan (en het is dan nog maar de vraag of dit wel het essentiële kenmerk van een natuurtoestand zou zijn, gezien je immers niet de rest van je dagen gekleed in paramilitair uniform en tot de tanden gewapend door het leven kunt gaan), wordt die oorlog van allen tegen allen simpelweg gecollectiviseerd. Die collectivisering van de oorlog is dan ook een direct product van denkers als Hobbes en samen met hem klassiek-liberale denkers als John Locke die allen het waanidee omhelsden dat toezicht op de naleving van life, liberty and property de kerntaken van de staat waren. Maar Locke heeft jammer genoeg niet kunnen voorzien dat het nu eenmaal in de aard van het beestje ligt dat de macht van de staat almaar uitdeint. Typisch klassiek-liberale Lockeaanse projecten als de Verenigde Staten van Amerika zijn in 1776 nog met zeer nobele doelstellingen opgericht, maar zijn anno 2008 verzand in quasi totalitaire welfare and warfare-staten, die daarenboven binnenkort in handen dreigen te vallen van hetzij een Hawaïaan met een Martin Luther King-complex, hetzij een dolgedraaide presidentsvrouw die liever Havana als nieuwe hoofdstad van de VS ziet.
Bovendien heeft Locke de onvergeeflijke fout gemaakt drie verschillende natuurlijke rechten te onderscheiden – zijnde leven, vrijheid en eigendom – alsof ze onafhankelijk van elkaar zouden bestaan. Ondermeer Frank van Dun zou de concipiëring rond deze drie rechten synthetiseren tot het één-en-ondeelbare natuurrecht van het praxeologisch lichaam, dat het fysieke lichaam samen met het door haar ontstane middelendomein behelst. Echter, de oorspronkelijke Lockeaanse versie heeft het kwalijke gevolg dat ‘leven’ een recht is dat gelijkwaardig is aan ‘eigendom’. Maar wanneer inbreuk zou moeten worden gedaan op eigendomsrechten om dat recht op leven te bestendigen, is het instrumentarium van de Lockeaanse rechtsfilosofie echter ontoereikend om die inbreuk onrechtvaardig te noemen. Tenslotte is het recht op leven zeker zo belangrijk, en moét de staat vanuit een minarchistisch perspectief per definitie dat recht verdedigen. Maar dat verleent de staat uiteraard direct een vrijgeleide om zélf te bepalen in hoeverre dat “recht op leven” moet worden omkaderd. Herinner u die vier voorbeelden, geplukt uit de actualiteit van de week. U kunt toch niet ontkennen dat uw leven aanzienlijk beter “beschermd” wordt door onze overheden? Ze zorgen ervoor dat u niet meer wordt blootgesteld aan kankerverwekkend speelgoed in lolly’s, dat u niet vergiftigd wordt door de wafels van Lijst Dedecker, dat u ongestoord kunt slapen zonder nachtwinkel- en lawaai in de buurt en dat u niet de rest van uw dagen als een gokverslaafde schuldenaar moet slijten. Geef toch toe: voor zo’n zalig zorgeloos leventje tekent u toch direct?
Waar niemand – en de heren en dames mediagenieke politici al zeker niet – bij stilstaat, is dat die al die rechten in feite uit de ijle lucht worden gecreëerd. Een goddelijk creatio ex nihilo als het ware. Want wie zorgt ervoor dat al die inspecteurs en controleurs die snoepjeszaken, wafelkramen, nachtwinkels en gokwebsites afdweilen gesponsord worden? Om maar één vraag van hele complexe probleem te stellen.
Bovendien – en nu sluiten we de cirkel af door terug bij Hobbes te eindigen – zorgt de hele waanzin van de mensenrechten ervoor dat – overigens veelal met elkaar conflicterende rechten – de oorlog van allen tegen allen op het collectieve niveau gedragen. Persoon A vindt dat hij recht heeft op een sociale uitkering, stapt hiervoor naar de rechter, en dwingt zijn uitkering af. Hierdoor worden de belastingen voor persoon B verhoogd, die hiervoor nijdig van razernij is omdat hij juist vindt dat hij recht heeft op een subsidie voor zijn onderneming. Ook hij spreekt een wonderlijke magiër die rechter wordt genoemd aan, en bekomt zijn subsidie. Nu worden de belastingen van personen C,D en E verhoogd, die echter vinden dat ze een verhoogde kinderbijslag moeten krijgen… De pistolen en messen van Hobbes mogen dan misschien wel zijn opgeborgen, de oorlog blijft. Met dat verschil dat rechters, belastingbeambten, controlecommissarissen enz. de anonieme ‘publieke’ huurlingen zijn van een al even anonieme ‘massa’. En vanachter carnavaleske maskerades als “de rechtsstaat” of “de democratie” worden uw rechten gemanipuleerd, ingetrokken en terug uitgetrokken, opgevouwen en opgeplooid, zodanig dat u verblindt wordt door de illusie dat de staat de enige instelling zou kunnen zijn die u “rechten” verleent. Individueel verantwoordelijkheidsgevoel wordt hiermee compleet ondermijnd, ten voordele van een mythisch monster – de Leviathan dus… - waarvan u denkt dat hij het goed met u meent. In werkelijkheid terroriseert hij u en confisqueert hij uw bezittingen. De resterende kruimels krijgt u vervolgend terug. Welaan, in zo’n maatschappij is het inderdaad niet verwonderlijk dat de menselijke levens eenzaam, armoedig, ellendig, bruut en kort zijn.
Wie, zoals ondergetekende, als eenzame libertariër tegenwoordig de actualiteit in zowel geschreven als beeldende (en let inderdaad vooral op het beeld, niet op de klank…) media volgt, kan zich alleen maar doodergeren aan de pretentie die hoger genoemde politieke kaste tentoonspreidt om de samenleving in al haar poriën te verkankeren met het giftige brouwsel van hun parlementaire en ministeriële orgiefestijnen. Dat intoxicatieverwekkend goedje is niet cadmium of koolstofmonoxide, maar wetgeving. Bovendien slaagt deze opperste laag in de maatschappelijke hiërarchie er steeds in een welbepaald particulier fenomeen dat in de media verschijnt te omschrijven als een zogenaamd “maatschappelijk probleem” – met andere woorden: niet louter een individuele onaangenaamheid waarmee één of enkele personen geconfronteerd worden, maar daarentegen juist een probleem is van de hele “maatschappij” , dus ook van u en ik. In feite wordt dus één of meerdere particuliere fenomenen gecollectiviseerd , en verworden ze derhalve ook het probleem van u en ik. Wie bijvoorbeeld denkt dat na een reportage over huisjesmelkerij overgegaan wordt naar een reactie van de huurdersbond heeft het mis. Doorgaans verschijnt een vriendelijk glimlachende professor Panglossafgeborsteld maatpak voor de camera, zijn eruditie en transcendente wijsheid vertonend vanachter dikke pakken en kasten uitpuilend van de dossiers waarin vele andere “maatschappelijke problemen” liggen te wachten om behandeld te worden door Zijne of Hare Wijsheid. Ofwel wordt de huurdersbond, om hetzelfde voorbeeld te nemen, wél geïnterviewd, om uiteindelijk tot de slotsom te komen dat ook zij “meer, betere en strengere regelgeving” eisen (vooral geen alstublieft aan toevoegen…). Regelgeving die dan natuurlijk dient te worden uitgetekend, in wetteksten gegoten, uitgevoerd en gecontroleerd op naleving door… u en ik.
Omdat een paar voorbeelden dikwijls meer zeggen dan louter het aantal bladzijden waarmee (ondermeer) het Belgisch Staatsblad en het Publicatieblad van de Europese Gemeenschappen verder zijn aangedikt, was een empirische test nuttig. Door de actualiteit – zowel kranten, tijdschriften, internet als televisieberichten – te volgen, en op deze op het eerste zicht futiele “details” te focussen (tenslotte is het nieuwsitem dat Lijst Dedecker wafels uitdeelt in Gent minder in het oog springend dan, bijvoorbeeld, de (ronduit pathetische) toespraak van Guy Verhofstadt voor de Ongestelde Lichamen) , komen we al snel tot de onthutsende conclusie dat na het jaar 2008 niet 2009 zal volgen, maar veeleer 1984. Niet minder dan twaalf keer – en dan hebben we het alleen nog maar over zaken die de ‘grote media’ hebben gehaald – heeft een of andere verlichte politicus zich wel eens aan een (variant van een) secundum quid-drogreden bezondigd. Een korte greep uit het overzicht van de meest hilarische gebeurtenissen:
- Op 25 januari 2008 meldt de Europese Commissie dat er weldra een verbod komt op snoepgoed dat ook een stuk speelgoed bevat, en waarbij als randvoorwaarde geldt dat het speelgoed “onlosmakelijk” verbonden is met de snoep. De voorwaarde “onlosmakelijk” maakt het mogelijk dat de productie van verrassingseitjes zoals Kinder Surprise niet in het gedrang komt. Alleen snoepgoed dat als speeltje een duiveltje uit een doosje bevat, mag volgens de Europese Commissie nog vervaardigd worden: op die manier worden kinderen reeds van jongs af aan vertrouwd gemaakt met het reilen en zeilen van de Europese Unie…
- Ook de eerder genoemde wafelbedeling van Lijst Dedecker is niet zonder slag of stoot verlopen. Vorig weekend deelde de partij in een aantal Vlaamse steden wafels uit onder het motto “ook in 2008 houdt Lijst Dedecker haar wafel niet!” (en vooral de voorzitter niet). In Gent bleek dit echter al snel buiten de waard gerekend, en vatte de politie een overijverige LDD-militant bij de kraag. In de Arteveldestad bleek wafels uitdelen zonder geldige (stedelijke) vergunning immers illegaal te zijn. Naar het verluidt zou de redactie van de VRT plannen hebben om bij een volgende reeks van Flikken een uitzending te maken over het pistool, het mes en de wafel. Een bloedstollende thriller, gesponsord met uw belastinggeld!
- Op woensdag was het dan weer de beurt aan de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) – de koepelvereniging van Vlaamse gemeentebesturen – om de loftrompet van het protectionisme te schallen. Volgens de VVSG kampen nogal wat gemeenten – steden in het bijzonder – met een ‘nachtwinkelprobleem’. Zo zijn er nogal wat nachtwinkels die buurthinder veroorzaken, door o.a. jongeren die er nachtelijke en vooral alcoholische aankopen doen, en nadien dronken – ergo: luidruchtig – verder de straten in strompelen. Ook wordt het loutere feit dat sommige nachtwinkels ook overdag geopend zijn (hoe durven ze! Concurrentievervalsing!) eveneens gecatalogeerd onder de noemer ‘overlast’. De VVSG wijst de gemeentebesturen dan ook op “de voorhanden zijnde beleidsinstrumenten” (sic) waar “gebruik van kan worden gemaakt” (resic). Zo stelt de VVSG een astronomische vestigingstaks van 6.000 euro voor, en een verbod op de verkoop van alcohol na middernacht. Het is dan ook geen toeval dat de woordvoerder van de VVSG die afgelopen woensdag op het VRT-journaal een micro onder de neus werd geduwd het kapsel van een Cavalier had. De Cavaliers waren ten tijde van de Engelse Burgeroorlog (1642-1651) aanhangers van de (katholieke) koning Karel I, die ook maar al te graag Engeland gebukt liet gaan onder een gigantische belastingdruk.
- Het tijdschrift Klasse meldt dat 20% van de 10- tot 17-jarigen gokt op het internet, en drukt dan ook haar bezorgdheid uit dat dit op latere leeftijd kan leiden tot heuse gokverslavingen. Minister van Justitie Jo Lavabo reageerde prompt door te stellen dat internetbedrijven die in België gokdiensten aanbieden eerst een vergunning moeten aanvragen, en hun server in België moeten lokaliseren. Aldus sprak de Eenarmige Bandiet tot het Casinowiel…
En zo kunnen we in feite blijven doorgaan. Laat het echter duidelijk zijn dat ik geenszins één van bovenstaande voorbeelden wil ridiculiseren: er bestaat effectief een kans dat een 5-jarige kleuter zich verslikt in een speelgoedauto-bevattende lolly; Jean-Marie Dedecker is een potentiële gifmenger die zijn patisserie maar al te graag vermengt met pois(s)on à l’ostendais; de kans dat er in het midden van de nacht tegen de gevel van uw woning wordt geplast is inderdaad groter naarmate u dichter bij een nachtelijke Pakistaan woont en ooit zal mamaatje kijven en papaatje slaan omdat zoonlief 500 euro op het internet verkwanseld heeft. Maar rechtvaardigt – rechtvaardigen in de morele zin – indien zij in deze alom ‘verstaatste’ maatschappij nog bestaat? – van het woord, wat dus iets totaal anders is dan het starre rechtspositivistische conform de wet – ieder zogenaamd maatschappelijk probleem dat aan de horizon opduikt ook draconische tegenmaatregelen van de overheid? Het antwoord is neen.
Het probleem van de grote staatsinterventie in het dagdagelijkse leven situeert zich immers in wat ik de Hobbesiaanse mythe zou noemen. Volgens Thomas Hobbes (overigens ook al een fervent aanhanger van eerder vermelde Engelse koning) zou een natuurtoestand zonder overheid (een anarchie dus) leiden tot een oorlog van allen tegen allen. Een krachtig heerser zou dan als een sterke Leviathan moeten oprijzen om deze natuurtoestand waarin het menselijke leven gekenmerkt wordt als zijnde eenzaam, armoedig, ellendig, bruut en kort te beëindigen.
Echter, juist het omgekeerde is wat de werkelijkheid ons zegt. In plaats van een ‘directe’ oorlog van allen tegen allen waarbij iedereen met getrokken messen en revolvers elkaar naar het leven zou staan (en het is dan nog maar de vraag of dit wel het essentiële kenmerk van een natuurtoestand zou zijn, gezien je immers niet de rest van je dagen gekleed in paramilitair uniform en tot de tanden gewapend door het leven kunt gaan), wordt die oorlog van allen tegen allen simpelweg gecollectiviseerd. Die collectivisering van de oorlog is dan ook een direct product van denkers als Hobbes en samen met hem klassiek-liberale denkers als John Locke die allen het waanidee omhelsden dat toezicht op de naleving van life, liberty and property de kerntaken van de staat waren. Maar Locke heeft jammer genoeg niet kunnen voorzien dat het nu eenmaal in de aard van het beestje ligt dat de macht van de staat almaar uitdeint. Typisch klassiek-liberale Lockeaanse projecten als de Verenigde Staten van Amerika zijn in 1776 nog met zeer nobele doelstellingen opgericht, maar zijn anno 2008 verzand in quasi totalitaire welfare and warfare-staten, die daarenboven binnenkort in handen dreigen te vallen van hetzij een Hawaïaan met een Martin Luther King-complex, hetzij een dolgedraaide presidentsvrouw die liever Havana als nieuwe hoofdstad van de VS ziet.
Bovendien heeft Locke de onvergeeflijke fout gemaakt drie verschillende natuurlijke rechten te onderscheiden – zijnde leven, vrijheid en eigendom – alsof ze onafhankelijk van elkaar zouden bestaan. Ondermeer Frank van Dun zou de concipiëring rond deze drie rechten synthetiseren tot het één-en-ondeelbare natuurrecht van het praxeologisch lichaam, dat het fysieke lichaam samen met het door haar ontstane middelendomein behelst. Echter, de oorspronkelijke Lockeaanse versie heeft het kwalijke gevolg dat ‘leven’ een recht is dat gelijkwaardig is aan ‘eigendom’. Maar wanneer inbreuk zou moeten worden gedaan op eigendomsrechten om dat recht op leven te bestendigen, is het instrumentarium van de Lockeaanse rechtsfilosofie echter ontoereikend om die inbreuk onrechtvaardig te noemen. Tenslotte is het recht op leven zeker zo belangrijk, en moét de staat vanuit een minarchistisch perspectief per definitie dat recht verdedigen. Maar dat verleent de staat uiteraard direct een vrijgeleide om zélf te bepalen in hoeverre dat “recht op leven” moet worden omkaderd. Herinner u die vier voorbeelden, geplukt uit de actualiteit van de week. U kunt toch niet ontkennen dat uw leven aanzienlijk beter “beschermd” wordt door onze overheden? Ze zorgen ervoor dat u niet meer wordt blootgesteld aan kankerverwekkend speelgoed in lolly’s, dat u niet vergiftigd wordt door de wafels van Lijst Dedecker, dat u ongestoord kunt slapen zonder nachtwinkel- en lawaai in de buurt en dat u niet de rest van uw dagen als een gokverslaafde schuldenaar moet slijten. Geef toch toe: voor zo’n zalig zorgeloos leventje tekent u toch direct?
Waar niemand – en de heren en dames mediagenieke politici al zeker niet – bij stilstaat, is dat die al die rechten in feite uit de ijle lucht worden gecreëerd. Een goddelijk creatio ex nihilo als het ware. Want wie zorgt ervoor dat al die inspecteurs en controleurs die snoepjeszaken, wafelkramen, nachtwinkels en gokwebsites afdweilen gesponsord worden? Om maar één vraag van hele complexe probleem te stellen.
Bovendien – en nu sluiten we de cirkel af door terug bij Hobbes te eindigen – zorgt de hele waanzin van de mensenrechten ervoor dat – overigens veelal met elkaar conflicterende rechten – de oorlog van allen tegen allen op het collectieve niveau gedragen. Persoon A vindt dat hij recht heeft op een sociale uitkering, stapt hiervoor naar de rechter, en dwingt zijn uitkering af. Hierdoor worden de belastingen voor persoon B verhoogd, die hiervoor nijdig van razernij is omdat hij juist vindt dat hij recht heeft op een subsidie voor zijn onderneming. Ook hij spreekt een wonderlijke magiër die rechter wordt genoemd aan, en bekomt zijn subsidie. Nu worden de belastingen van personen C,D en E verhoogd, die echter vinden dat ze een verhoogde kinderbijslag moeten krijgen… De pistolen en messen van Hobbes mogen dan misschien wel zijn opgeborgen, de oorlog blijft. Met dat verschil dat rechters, belastingbeambten, controlecommissarissen enz. de anonieme ‘publieke’ huurlingen zijn van een al even anonieme ‘massa’. En vanachter carnavaleske maskerades als “de rechtsstaat” of “de democratie” worden uw rechten gemanipuleerd, ingetrokken en terug uitgetrokken, opgevouwen en opgeplooid, zodanig dat u verblindt wordt door de illusie dat de staat de enige instelling zou kunnen zijn die u “rechten” verleent. Individueel verantwoordelijkheidsgevoel wordt hiermee compleet ondermijnd, ten voordele van een mythisch monster – de Leviathan dus… - waarvan u denkt dat hij het goed met u meent. In werkelijkheid terroriseert hij u en confisqueert hij uw bezittingen. De resterende kruimels krijgt u vervolgend terug. Welaan, in zo’n maatschappij is het inderdaad niet verwonderlijk dat de menselijke levens eenzaam, armoedig, ellendig, bruut en kort zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)