De klauwen van de Duitse adelaar

Het vorstendommetje Liechtenstein heeft voor menigeen iets feeëriek. Nauwelijks 20 kilometer in haar lengte van Noord naar Zuid uitgestrekt, ligt de dwergstaat tussen Zwitserland en Oostenrijk geprangd in een bucolisch Alpendal. In de ogen van onze Brusselse heersers, linkse wereldverbeteraars en postmoderne internationalisten moét dit dus wel een of ander relic uit die donkere Middeleeuwen zijn, toen Europa in al haar wrede barbaarsheid gekneveld zat onder het juk van de feodale heerschappij. Edoch, dat zou een maar al te voorbarige conclusie zijn dit te denken, gezien Liechtenstein pas in 1866 onafhankelijk zou worden van de Duitse Bond (dat overigens in datzelfde jaar, na de Pruisisch-Oostenrijkse oorlog, ophield te bestaan)

Zelfs de hoofdstad Vaduz lijkt op niet meer dan een veredeld Alpendorp, met in het midden een neogotisch kerkje, hogerop het slot van de Prins van Liechtenstein, en nog iets verder het gebergte dat door een mystiek wolkengordijn wordt omringd. Het tafereel lijkt dus zo weggeplukt te zijn uit een romantisch sprookjesboek van de gebroeders Grimm.

Toch is niet alles peis en vree in het kleine minilandje. De laatste week is het immers voorwerp van hoon, spot en ergernis geweest vanwege de internationale – lees: Europese – goegemeente. Egoïstische, in zichzelf gekeerde en sociale afbraak veroorzakende Europeanen hebben immers, misschien wel uit eigen initiatief om hun koopkracht gevrijwaard te houden?..., het stoute idee gehad hun zuurverdiende centjes te beleggen bij Liechtensteinse bankinstellingen, waarvan Liechtenstein Global Trust (LGT de bekendste is. Erger nog: hierdoor ontliepen ze belastingheffing door het land waarvan ze onderdaan zijn. Vooral Duitsland reageert de laatste maand bij monde van ondermeer bondskanselier Angela Merkel ontzettend geïrriteerd op het feit dat vele landgenoten hun euro’s in Zwitserse frank hebben omgezet, en in Liechtenstein hebben ondergebracht. Ein Volk, ein Reich und eine Steuer! luidt het motto. Vervelend is natuurlijk wel dat wanneer de Duitse herder blaft, ook de rest van de kennel ontwaakt: ook het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Italië, Zweden, Frankrijk, Nederland, Ierland, Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten, Finland, Griekenland en Tsjechië – een hele waslijst dus – hebben reeds aangekondigd te zullen onderzoeken of (bepaalde van…) hun onderdanen zich al dan niet hebben bezondigd aan ‘belastingontduiking’ via Liechtenstein. België wacht nog tot haar minister van Begroting en Wielertoerisme volledig gerevalideerd is en ontslagen wordt uit het Leuvense Gasthuisbergziekenhuis…

Duitsland, dat gezien haar illustere verleden uit de 20ste eeuw al wat kent van spionagetechnieken, heeft nu echter het geniale idee gekregen om een databank op cd-rom - die de gegevens van zo’n 1.400 rekeningen bij LGT bevatte- over te kopen van voor de luttele som van 4,2 miljoen euro. En bij welke bonafide handelaar hebben de Duitse autoriteiten dat gouden plaatje gekocht, denkt u? Free Record Shop? Amazon.com ? Neen hoor: de werkelijkheid wil dat die cd-rom aanvankelijk in handen was van een ex-werknemer van LGT, die de gegevens gewoonweg gestolen (!) heeft, deze op cd-rom gebrand en vervolg voor grof geld aan de Duitse overheid heeft doorverkocht. Ondertussen “erkent” de Duitse geheime dienst (het bestaat nog…) wel dat de overgekochte cd-rom niet meteen van een “te goeder trouw” persoon afkomstig is, maar dat de gegevens gestolen zijn?... Dass haben wir nicht gewusst!

Niettemin is de Duitse fiscus alvast een klopjacht gestart op zo’n 750 landgenoten wier namen op de cd-romschijf vermeld stonden, en heeft ze overigens al 27,9 miljoen euro kunnen recupereren (die cd-rom is wel snel terugverdiend, niet?). Overigens toont ook de Belgische (!) fiscus zich verdacht geïnteresseerd in het schijfje, en heeft Didier Reynders van de Mouvement Recouverteur al een afspraak geregeld met zijn Duitse evenknie Peer Steinbrück.

Wanneer we deze feiten in ogenschouw nemen, kunnen we niet minder dan stomverbaasd zijn over het feit dat de huidige media constant schrijven over belastingontduikers en fiscale paradijsgang(st)ers , terwijl de overheid het aureool krijgt aangemeten van het onschuldige zwarte schaap dat haar welverdiende (?) belastingcentjes naar ultramontane gebieden ziet vertrekken.

In feite is dit echter niet meer dan een omkering van de werkelijkheid. Door haar steeds vettere omvang – wie zei ook alweer dat obesitas een ziekte is? – ziet de staat zich genoodzaakt een steeds grotere rooftocht te organiseren, om gewoonweg absurde proletarische banaliteiten gaande van strontmachines tot sociale zekerheid te financieren. Dit heeft dan natuurlijk tot gevolg dat de inkomstenbelasting tot waanzinnige percentages stijgt, tot 45% in het tot nu toe reeds veelvuldig aangehaalde Duitsland, en 50% in de Belgische bananenrepubliek. Je zou toch voor minder je centjes veilig wegbergen, hetzij in een sok onder de matras, hetzij op een bankrekening in Monaco, Andorra of Liechtenstein?...

Dat de overheid zich dan tot laag-bij-de-grondse praktijken moet nivelleren – sinds de opkomst van de democratie en het socialisme is dit natuurlijk weinig verbazingwekkend… - als heling – of hoe definieert u anders de aankoop en gebruik van gestolen goederen? – om onschuldige mensen tot de laatste eurocent uit te kloppen is ronduit verwerpelijk. De ordinaire struikrover anno 2008 draagt allang niet meer een kapmes en een bivakmuts, maar beweegt zich in pak en das en noemt zichzelf minister, president of mandarijn van China.

De personen die worden beklad en bespuugd als zijnde ‘belastingontduikers’ zijn dus de ware helden. Zij hebben allang in de mot dat een wereld gevormd door schaarse economische goederen een struggle for life met zich meebrengt, en het dus gewoon pure noodzaak is een financieel noodrantsoen ver weg van de vieze klauwen van de staat en ander roofgeboefte aan te leggen.